Os beneficios e os riscos das redes, ao detalle na webserie galega Generación Wifi

Os días pasados presentouse en Pontevedra (no Teatro Principal, o día 18) unha máis que interesante webserie sobre o mundo das tecnoloxías na mocidade e sobre como estas están a mudar para sempre o noso xeito de comunicarnos e procurar información (para ben, aproximando persoas, integrándoas socialmente e espallando o coñecemento, e tamén para mal, impulsando adicións, ciberacoso e problemas de conduta). Trátase de Generación Wifi, impulsada por un grupo de estudantes de Comunicación Audiovisual (Facultade de Ciencias Sociais Campus de Pontevedra) entre os que se atopa Araceli Louro (produtora), e pola xornalista Julia Castro, guionista e directora da webserie. A semana pasada, logo do pase no Teatro Principal, foi estreada na Rede con tres versións de cada un dos seus capítulos, aos que suman subtítulos, audiodescrición e interpretación en lingua de signos.
Segundo fan saber as súas creadoras, a webserie aborda con humor os “novos mandamentos da xeración do século XXI”, marcados pola “adicción ao móbil e a Internet”. A súa orixe está a medidados de 2016, cando a egresada da dita Facultade e produtora Silvia Fuentes puxo en contacto a Castro con Louro, quen logo seguiu sumando compañeiras e compañeiros á súa equipa, aos que se engadiu tamén a propia Facultade, achegando colaboración e escenarios para a rodaxe.
A protagonista da webserie é Valeria e o punto de partida da historia foi a súa teima coas novas tecnoloxías, unha teima raiana coa obsesión. Esta adición contraponse nos capítulos coa visión positiva sobre as TIC que achegan tres personaxes diferentes. Estes persoeiros están representados por unha moza xorda, outra invidente e outra interpretada por un dos alumnos das clases de teatro que organiza Down Pontevedra, un dos colectivos que colaborou cun proxecto que tamén contou co apoio do Centro de Recursos Educativos da ONCE, do servizo profesional de intérpretes de lingua de signos Entresignos e Idendeaf (Produción e Formación Audiovisual en Lingua de Signos), así como da Pontevedra Film Comission. Grazas á implicación destes colectivos, recoñece Louro, “démonos conta de que tiñamos que facer esas tres versións”, de tal xeito que os subtítulos e a intérprete en lingua de signos a fixesen accesíbel para persoas con problemas de audición e a audiodescrición achegase aos capítulos a persoas con discapacidade visual.